yol.

 Başınız ağrıyordur ve bi karar almanız gerektir. Hem de geçmişinizi ve geleceğinizi etkileyecek bi karar. 

Daha yolun başındayken emin adımlarla yürüdüğünüz o yolun henüz yarısında kararınızı sorgulatan insanlar çıkar karşınıza, eminsinizdir aslında ama içinize bi şüphe dolar. Yine de o yola devam edersiniz. Belki şüpheyle olur ama imtihandır diye devam edersiniz.. 

Sonra heybenizdeki isimlerden bazıları artık bu yolda sizinle olmak istemediklerini söyleyebilirler, bahane olarak dışlandıklarını dile getirebilirler ama yine de o isimlerle orta yolu bulmaya gayret edip yolu yürümeye devam etmek isteyebilirsiniz.

O isimler sizinle eskisi gibi olmayacaklarını dile getirebilirler, siz içinizdeki o şüpheye rağmen, yine o isimlerin size dediklerinizi içinize ata ata yolu emin adımlarla yürümeye devam edebilirsiniz.. Tüm kötü hislerinizi vesvese sayarak, güzellikleri yüzünüze gülücük yaparak.. Hatta değer verdiğiniz daha fazla insana bu yolun yolculuğunun ne olduğunu anlatarak.. 

Bu yol artık sizin kaderiniz olmuş gözüyle bakıyorsunuzdur hatta. Kimi zaman ağlayıp kimi zaman gülerek ilerliyorsunuzdur. Bu yoldan iyisi var mıdır diye düşünmeden.. Emek emek çiçekler büyütüyorsunuzdur belki.. Ne hoş 

Sonra yolun artık sizi yolcu kabul etmek istemediği hissi dolar içinize, oysa siz nasılda ilerliyorsunuzdur o yolda.. kendinizi adayarak belki.. Bu eğilip yola söylersiniz, "sana yük müyüm?" verdiği yanıt bazen içinizde derin yaralar açar ama siz yine de şüpheleri kenara bırakarak, arada yola, bana güzelliklerden bahset diyerek devam edersiniz. Korkarsınız, bunca yürümenizin heba olmasından.. 

İçiniz neyden olursa olsun daralınca yola fısıldarsınız, içinizi. Yolun yükü ağırlaşır belki.. Çünkü yola yük olmaktan başka neyim ki? hissini iliklerinize kadar hissetmişsinizdir. 

Derken yol artık eski yol değildir, siz de eski siz olamazsınız. Yola devam etmesini, kendinizi bi ışık altına götürmesini istersiniz.. Yol bunun kendisi için zorluğundan bahseder. Anlarsınız ki bunca zaman yola yükmüşsünüz. Yine de her geçen saat bu isteğinizi hatırlatırsınız yola. Bazen duymaz, bazen görmezden gelir, bazen sizi gerçekten güzel ışıklar altına götürür.. Mutlu olursunuz. 

Yol sizi o ışıklarla bırakıp, tek başına devam eder; peşinden koşarsınız. Biraz yalnız bırakmanızı ister ama ona bu kadar bağlıyken ve birbirinize fısıldamadan öte gidemiyorken onu yalnız bırakamazsınız. Devam edersiniz..

Yol bazı tümseklerde sizi uyarmıyordur artık, hatta düşüyorsunuzdur bile. Ayaklarınızın kanamasında çok içinizin sızısını dindirmeye gayret edersiniz, yoldan yardım istersiniz ama çok kez tek başınıza yaparsınız bunu. Yine de bazen yolun size kıyamıyor oluşu hoşunuza gider, iyiki diyebiliyorsunuzdur hala.. 

Bir gün yol, artık sizden tamamen kopmak istemiştir. Eskiden dediğiniz 'yoruluyorum' larda size şefkatini esirgemeyen bu yol; artık yorulmanız için çabalar harcıyorduk belki.. Öncesinde nazlanarak dediğiniz 'ayaklarım ağrıyor, bu yol çok çetrefilli' demelerinize yalnızca bir kez itiraz ettiğini farkedersiniz. Sonrasında her seferinde elinizi uzun uğraşlar sonucu tuttuğunu farkedersiniz hatta.

Canınız acıyordur, başınız zonkluyordur hatta. Yol sizinle fısıldaşmıyordur. Çabanız elinize geliyordur tekrar. Dualara ve secdelere bırakıyorsunuzdur kendinizi, sık sık şükrettiğiniz secdelerde artık derin derin nefesler vardır hatta.

Farkedersiniz ki yol artık sizin yolunuz olmak istemiyordur. Olan ne varsa, yolun hevesine kurban olmuştur belki de artık..