21. yüzyılın konuğu*

-


Kıyafetlerimi özenle bavula yerleştiriyorum. Kitaplarım için karton kutu ayarlamaya çalışıyorum, mutfaktan annem sesleniyor, 'burada hangi tabaklar kalsın?'

Odaya dönüyorum, 23 yıldır yaşadığımız bu evin bıkkınlığını görüyorum sanki, toparlanın artık der gibi duvarları.. teşekkür edercesine diğer odalardan farklı renkteki bu duvarlara bakıyorum. Dokunuyorum. Her şeye bu kadar anlam yüklemek zorunda mısın diyor sanki birileri. 'Gidilen her yere çarçabuk alışan ve de her şeye en fazla anlam yükleyen biri' olarak tarihe yazılabilirim diyorum kendime.

Evet çarçabuk adapte olan.. Bunun çok iyi bi şey olduğunu söyleyen ilkokul öğretmenimi hatırlıyorum. İlkokul anılarım sırayla aklımda canlanırken - en fazla ağladığım anılar :) - bunun iyi bi şey olmadığına kanaat getiriyorum. 

Sevgili günlük, biz bi yerlere hemen alışanlardan olmasak? Mesela bi eşyaya, duyguya, insana.. Gönlümüzü soğuk tutmayı becerebilsek önce nasıl olur sence? Yinede bilmiyorum bu iyi fikir mi?

Bak mesela bi eşyaya dedim, ben neden kenara ayırdığım elbiselerimden görüşemeyeceğimiz için helallik istiyorum? 

Bi duyguya dedim, tanımadığım sesini dahi duymadığım insanlara bu yakınlığım nereden? Çok seviyor olduğum bi insanla arama giren soğukluğu görmezden gelişlerim ve elime gelen her şeyi göz ardı edişim neden?

Bi insan dedim.. Alışılmamalı sevgili günlük, alışılmamalı...

(Burada derinden nefes alıp, içli bir türkü tutturuyor..)

Biliyor musun, benim bu iflah olmaz alışma huyumdan ötürü karmakarışık bi arkadaş listem vardır. Biri diğerinden asla memnun olmaz, sevmez demek kırıcı olacak o yüzden sevmemek değil de.. galiba.. daha uygun bi kelime bulamadım, hazetmemek diyeyim. Yani ki mesela, birileri mersine giderken, birileri tersine gidiyor :)) eğlenceli geldi bunu demek :) Bende bu ikisi arasında gidip geliyorum, karmakarışık kalıyorum, ne tarafa gitsem tam olamıyorum, kimseyi kimseden ayırt edemiyorum... Sonra bi şey olsa da kopamıyorum. Hayatımdan kimseyi çıkaramıyorum. İlkokul öğretmenim olsaydı buna da bu çok güzel bi davranış derdi eminim.. İnsanın kendini hislerine hapsetmesinin, alışkanlıklarından kurtulamamasının nesi güzel bi davranış sevgili günlük?

Bilemiyorum.

Sevgili günlük, lütfen alışma..

Bi şair bi şiirinde "21. yüzyılın konuğusun" diyordu. Biliyor musun, her şeyi kenara bırakıp, sadece bu gerçekle yaşamak istiyorum.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kalk Kudüs’e gidelim sevgilim. .

-
Resim
'Bazı şehirleri özlemek, tek gözlü bir odaya toplaşıp, annenin yaptığı sıcak tarhana çorbasıyla ısınmayı özlemek gibidir.'Demiş canım şair. Kudüs'e sevdam, özlemim işte bu şiirde.Ne zaman okusam kalbimde burukluk. Görmeden sevdiğim güzelliklerden biri Kudüs. Sanki yetim çocuk Kudüs. Şair kalk Kudüs'e gidelim diyor bu kız Kudüs aşkıyla yanıyor, fotoğraflarla yetiniyor. Şiir 'bu baş ağrılarım beni öldürecek biliyor musun?' diye devam ederken araya girip bu kalp ağrılarım beni öldürecek biliyor musun? diyorum. Hayır! La! La! La! Kudüs lanet olası İsrailin değil Filistin'in, ümmetin başkenti. Kahrolacaksın israil! Kahrol israil!Kudüs özlemim! Ne olur mahzun durma. 'oraya  (Mescidi Aksa'ya) gidin ve içinde namaz kılın ' der peygamberim ve sonra  şair der ki ' Allah şehrine gidelim. Allah bizi gözetsin, korusun, kollasın Kudüs hatırına. Kalbimizin ağrısı, başımızın ağrısı, ruhumuzun ağrısı hafiflesin şehre yaklaştıkça'   Ah! geleceğim s...
Devamı
-
Resim
14 Eylül 2018/ 00:01 Buzdolabında magnetler, 2 tane Erdal bakkal tuzluk, ne kadar kaldığını bilmediğim 100lü peçete,saksıdaki yapay çiçek,açık pencereden gelen yaprak hışırtısı, tren istasyonundan gelen siren sesi,raydan geçen tren –tren başka nerden geçer ki?- , ocaktaki boş demlik vee canım kitabım “bir değirmendir bu dünya”. Allahım nasıl hoş bi gece.. Bu satırları peçeteye yazdıracak kadar da ağlamak olmalı bi gece de olabilir. Şey şu yaprak hışırtılarını keşke bi duysanız. Ne! Nasıl yani nasıl olabiliyor da bu ortam bi egzoz bağırması sesiyle bozulabilir. Yapmayın nolur! Zaten kırılmış bi kızım. Yapmayın. Camdan dertli dertli akisimi izlerken rüzgar peçetemi canlandırdı. Kuş gibi ürküp kanat çırptı birazdan yazacaklarım. Diyorum ki camdan dertli dertli akisimi izliyorum. Allahım inanmıyorum kulağımda bi sinek vızıltısı. Nerden geldin sen? Tam drama bağlıyorum bi şeyler çıkıyor. Neyse zaten neye dertlenecektim ki? Allah şükür Ya Rabbi! Canım kitabım kaçıncı sayfanda kal...
Devamı

Vesile;

-
 Sevgili günlük, günler, haftalar, aylar geçiyor ben olduğum yerde sayıyorum sanki. Ardımda bıraktığım 780 kilometreden yazıyorum bunları. Belli ki yerimde saymadım. Kendimi teskin edecek cümleler buluyorum, mesela diyorum ki; tebdil - i mekanda ferahlık vardır.  Şair "bıktım artık şerden hayır damıtmaktan" diyordu. Ama ben artık bıkmıyorum sevgili günlük. Alışmak diyen biri vardı buna, ama o da değil. Bu benimki teslimiyet, benimki tevekkül.  Allah kimseyi unutmaz sevgili günlük. Dedim ya, 780 kilometreyi ardımda bıraktım diye. Meğer saksıda 3 menekşenin benim su vermeme ihtiyacı varmış. Onlara su vermem için 780 kilometre gelmem gerekmiş. Bu çiçekler için beni vesile eden Allah, kulunun kalbini, derdini köşeye atabilir mi sevgili günlük?  Bu farkındalığı her daim dizinin dibine oturduğum ama beni arada öğüt vermeye layık gören büyük şeyhim söyledi.  Dedi ki; Allah kimseyi unutmaz, Allah muhakkak vesileler bulur ve senin kalbine de can suyu bahşeder. 
Devamı