DEVA

 Başınız ağrıyordur ve bi karar almanız gerektir. Hem de geçmişinizi ve geleceğinizi etkileyecek bi karar.  Daha yolun başındayken emin adımlarla yürüdüğünüz o yolun henüz yarısında kararınızı sorgulatan insanlar çıkar karşınıza, eminsinizdir aslında ama içinize bi şüphe dolar. Yine de o yola devam edersiniz. Belki şüpheyle olur ama imtihandır diye devam edersiniz..  Sonra heybenizdeki isimlerden bazıları artık bu yolda sizinle olmak istemediklerini söyleyebilirler, bahane olarak dışlandıklarını dile getirebilirler ama yine de o isimlerle orta yolu bulmaya gayret edip yolu yürümeye devam etmek isteyebilirsiniz. O isimler sizinle eskisi gibi olmayacaklarını dile getirebilirler, siz içinizdeki o şüpheye rağmen, yine o isimlerin size dediklerinizi içinize ata ata yolu emin adımlarla yürümeye devam edebilirsiniz.. Tüm kötü hislerinizi vesvese sayarak, güzellikleri yüzünüze gülücük yaparak.. Hatta değer verdiğiniz daha fazla insana bu yolun yolculuğunun ne olduğunu anlatarak.....

Kıyafetlerimi özenle bavula yerleştiriyorum. Kitaplarım için karton kutu ayarlamaya çalışıyorum, mutfaktan annem sesleniyor, 'burada hangi tabaklar kalsın?' Odaya dönüyorum, 23 yıldır yaşadığımız bu evin bıkkınlığını görüyorum sanki, toparlanın artık der gibi duvarları.. teşekkür edercesine diğer odalardan farklı renkteki bu duvarlara bakıyorum. Dokunuyorum. Her şeye bu kadar anlam yüklemek zorunda mısın diyor sanki birileri. 'Gidilen her yere çarçabuk alışan ve de her şeye en fazla anlam yükleyen biri' olarak tarihe yazılabilirim diyorum kendime. Evet çarçabuk adapte olan.. Bunun çok iyi bi şey olduğunu söyleyen ilkokul öğretmenimi hatırlıyorum. İlkokul anılarım sırayla aklımda canlanırken - en fazla ağladığım anılar :) - bunun iyi bi şey olmadığına kanaat getiriyorum.  Sevgili günlük, biz bi yerlere hemen alışanlardan olmasak? Mesela bi eşyaya, duyguya, insana.. Gönlümüzü soğuk tutmayı becerebilsek önce nasıl olur sence? Yinede bilmiyorum bu iyi fikir mi? Bak mesela b...